दिक्क लाग्दो सहर

उही बाटो, उही जाम... लस्कर सवारी,

अनेक सोच रुमलिएका मान्छेको भिड भारी।

भिड त उस्तै छ, तर हरेक अनुहार नयाँ जस्तो,

हरेक दिन भेटिने तर कहिल्यै चिनजान नभएको अस्तित्व।

उस्तै लाग्ने मान्छेहरू तर हरेकको चाल बेग्लै,

उस्तै लाग्ने समय तर हरेकको गन्तव्य अलि बेग्लै।

भिडमै म, अनि तिमी पनि कतै हराएकी,

एकै बाटो भएर पनि हाम्रा पाइला अलग देखिने।

रुखा सडक, धुलो र हल्लाको यो संसार,

सामुन्ने उज्यालो देखिए पनि भित्रको अँध्यारो बजार।

सहरको उज्यालो र रङिन बत्तीहरू झिल्के लाग्छ,

तर मन भने गुम्सिएको, भित्रभित्रै अल्झिएको साँचो कुरा।

यो बाटो उही, दिनचर्या उस्तै जस्तो लाग्ने,

तर हरेक दिन बदलिन्छ समय, बदलिन्छ सोच्ने ढंग,

समय संगै बदलिन्छ मान्छेको यात्रा र दिशा,

तर कतै नपुगी रोकिएझैँ लाग्छ यो जिन्दगीको सपना।

उही रौनक, उस्तै हल्ला, न थाक्ने गाडीको लहर,

सबै दौडिरहेका छन् तर कहाँ पुग्ने थाहा छैन कसैलाई हेर।

हरेकले खोज्छन् यहाँ आफ्नो खुशी र आफ्नै संसार,

तर किन दिक्क लाग्छ यो भीडभाड, यो उज्यालो बजार?

सहरको यो हलचलमा म कहीँ हराएको छु,

यो भीडभित्रै भए पनि एक्लो लागिरहेको छु।

सडकमा चिच्याइरहेका गाडीहरू र धुँवाको बाछिटो,

यो बिस्तारिँदो सहरमा फसेको, निद्राको पनि मीठो सपना छुट्यो।

हरेकको सोच बेग्लै छ, हरेकको गति फरक छ,

तर किन यो सहरमा सबै अलमलिएको महसुस गर्छ?

संसारको कुनै कुनामा शान्ति खोज्ने मन,

तर यो सहरको उज्यालो र भिडले किन लाग्दैन सधैँ रमणीय धन।

आफ्नै मनमा शान्तिको खोजी गर्दै हिँड्छु यहाँ,

सहरको हलचलमा रमाउँछु तर अँध्यारोमा हराउँछु पुनः।

के खोज्दैछु म? कहाँ पुग्न चाहन्छ यो मन?

सहरको यो धक्कामुक्कीमा हराउँदै खोज्दैछु एउटा सुकुन।

शान्तिको आशा गरेर दौडिरहन्छु, सहरको यो भिडसँगै,

तर हरेक दिन, हरेक साँझ, फर्कन्छु त्यही पुरानै प्रश्नसँगै।

यो सहर र यसका उज्याला बत्तीहरू,

मात्र बाहिरी रंग हो, भित्र केही छैन, न जीवन, न सत्य केही भर।

फेरी सोच्छु, कहाँ पुग्छु म? के खोज्दैछु म?

यो सहरले दिएको दिक्कलाग्दो उत्तरमा फसेको छु म।

कतै न कतै एउटा आशा छ, कुनै गहिराइमा,

तर सहरको उज्यालो र भिडमा त्यो हराएको छ कतै पराईमा।