Skip to main content

आफ्नै आमा माथी प्रश्न नगरौं।

विचारहरू धेरै छन्। 
हुन पनि सक्छन्।
कहानी जे पनि बनाउन सकिन्छ।
तर जे पनि मान्न सकिँदैन।
तपाईँको इतिहास सुरुमा आमा सँग जोडिएको छ।
बा पनि तपाईँ इतिहास सँग हुनुहुन्छ।
बा आमाको इतिहास हजुरबा आमा सँग जोडिएको छ।
हाम्रा पुर्खाहरू नै हाम्रा इतिहास हुन। 
हाम्रा पुर्खाहरू जोडिएको भूगोल हो यो।
हाम्रा पुर्खाहरूले जोडेको भूगोल हो यो।
अझ भनौँ, तपाईँ यो भूगोल सँग जोडिनु भएको छ।
तपाईँको समाज,  संस्कृति सँग जोडिएको छ।
संस्कृति तपाईँको जीवन सँग जोडिएको छ।
तपाईँ जस्तै म पनि भूगोल- संस्कृति सँग जोडिएको छु।
जीवन हाम्रो सरल नै छ। अनि इतिहास पनि।
हामीहरू शाखा नदि जस्तै हौ। 
हामी जोडिने मूल नदिमा नै हो।
मूल नदी भनेको देश हो।
इतिहास नदि को हुन्छ।
जसरी मूल नदिको पानी कुन शाखाको हो भन्न सकिँदैन ।
यसको छुट्टै अस्तित्व हुन्छ।
जस्तो विभिन्न भाषा संस्कृति र जातहरू मिलेर छुट्टै देश बनेको हुन्छ। 
हाम्रो देश नेपाल जस्तै।
त्यसैले हाम्रो इतिहास बुझौँ। बुझाऔँ।
हाम्रो इतिहास अरूले भनेको जस्तो होइन। 
म कसको छोरा- छोरी हुँ भनेर अरूलाई सोध्ने होइन।
आफ्नै बा आमालाई सोधौँ।
कसैले लेखिदिएको कहानी सुनेर वा पढेर आफ्नै आमा बा माथि प्रश्न नगरौँ।
आफ्नो देश लाई आफैले बुझौँ।
आफ्नो इतिहास र आफ्नो भूमिलाई चिनौँ।
कसैले तपाईँको इतिहास माथि प्रश्न गर्न नसकोस्।
यो कुरा चाहिँ कहिल्यै नभुलैं तपाईँको इतिहास भनेको तपाईँको अस्तित्व सँग जोडिएको कुरा हो।
देश तपाईँको अस्तित्वको पहिलो आधार हो।
झन्डा माथि विवाद नगरौँ। 
आफ्नै देश र झन्डा माथि विवाद गरेर जग नहसासौं।
बिन्ती।
देश रहे न तपाई रहने हो म रहने हो।
 हामी रहने हो।
हाम्रो इतिहास रहने हो। 
जे कुरामा पनि विवाद ठिक हुन्न।
देश हाम्रो बिश्वास हो। झन्डा देश हाम्रो सान हो।
हाम्रो भूमि हाम्रो जननी हुन्न।
त्यसैले, आफ्नो जननीलाई माया र सम्मान गरौँ।
कसैले सुनाएको कहानी को पछि लागेर आफ्नै आमा माथि प्रश्न नगरौँ।

जय  देश नेपाल।

-सुदर्शन सापकोटा 
२०७७-०५-११

Comments

Popular posts from this blog

पर बाट देशलाई हेर्दा।

परदेश बाट देशलाई हेर्दा। हाम्रो आफ्नै भुगोल छ। भाषा छ। आफ्नै धर्म छ। देवता छ्न आफ्नै। नभएको त बुझाइ मात्र हो। आफ्नै इतिहास छ। भित्तामा आफ्नै पात्रो छ। गति आफ्नै छ। नभएको त गति तिब्र मात्र हो। सन्सार हेर्नलाई सगरमाथा छ। फेर्नको लागि सफा हावा छ। अन्नको लागि तराइको फाट छ। भिमकाय पहाड छ्न, खानी छ, मुलको पानी छ  नहुनु पर्ने चाँइ हैरानी मात्र हो। आफ्नै गित छ्न संगीत छ्न। गायक छ्न गायिका छ्न। चलचित्र पनि आफ्नै छ्न। हिरो छ्न, हिरोईन छ्न। खड्किन थालेको चाइ आफ्नै कथा हो। हामी सग के छैन? हामीसग हिड्नलाई बाटो छ। पुरानो सभ्यताको पाटो छ। आफैले आर्जेको देशको माटो छ। नहुन पर्ने चाइ जात-धर्मको नाउँमा फाटो हो। हेर्ने हो भने हामी सग पहिला नै धेरै कुरा छ्न। बिधुतको लागि खोला-नदि छ्न। पर्यटनको लागि सुन्दर  प्रकृति छ। सन्तुलित हावा पानी छ। न बनाय हुने भनेको दुत्सित मात्र हो। बिद्यालय छ्न। बिश्वबिद्धालय छ्न। बिध्या पिठ छ्न। बिद्यार्थी छ्न( अहिले सम्म) खड्किएको भनेको देशलाइ चाहिने पाठ्यक्रम र पठन पाठन हो। सानो भूगोल भैकन पनि हाम्रो देश सग धेरै कुरा छ। हिमाल छ।  हिमालमा हिउँ छ( अहिले सम्म) सबै हि...

म लेख्दै छु बिपनामा।

म एउटा गित लेख्छु। मेरो जिन्दगिको। म बस्छु। म उठ्छु,  हिड्छु। म डौडिन्छु। आज पनि डौडिरहेको छु। म देख्छु भबिस्य, मेरो कल्पनाको। म सोच्छु। म सुन्छु, म बोल्छु। म गम्छु म रम्छु। आज पनि म देखिरहेको छु। आँखा खोल्छु।  दिन जाग्छ। आँखा चिम्लिदा रात भाग्छ। हो म लेख्छु मेरो कथा। म भन्छु एक दिन मेरो बेथा।  म आफै पड्छु मन मनै मेरो गाथा।  आज पनि पढिरहेको छु। म फेरि लेख्छु। कबिता मेरो सपनाको। म उडेको म लडेको। यो धर्ती भित्र म गडेको। सगरमाथा पनि मै चडेको। म सुतेको हु वा बिउँझेको। म कबिता लेखिरहेछु मेरै सपनाको। म घुम्छु सन्सार ! सन्सार पनि आफै घुमिरहेको छ। दिन रात सघै एक साथ  देख्छु, मान्छे आफै घुमेको बार बार। कैले मन्दिर कैले समुन्द्र को तिर। के होला कसो होला मनमा प्रस्न छ्न हजार। घुमेको सन्सारमा फेरि हामी घुमेको के होला सार? म सोद्छु प्रश्न। आफै सग। म दिन्छु उत्तर आफैलाइ। म जन्मे म हुर्के, हो सबै हुर्के। अहिले पनि हुर्किरहेका छ्न। जो हिजो थियो आज उहीँ छैन। हो आज छ भोलि यहि हुदैन। सबै आउछ्न सबै जान्छ्न। जाँदैछन....आउदै छ्न। यहि बिचमा म छु। म सोघ्छु। म किन छु? कता छु। आउदै छु वा...

मेरो साधारण बुझाइ, यो दौड हो कि भागदौड ?

मेरो साधारण बुझाइ,  यो दौड हो कि भागदौड ? जिजुबुवाहरु कतै जानुभएन। धेरै हिड्नु पर्ने बाटो अप्ठ्यारो भएर हो कि वा आफ्नै माटोमा सबै थोक देखेर हो, गाउँ घर तिरै रमाउनु भयो। हजुरबा पुस्ता अलि पर  भारत बर्मा सम्म पुग्नु भयो। केही पढ्नुभयो  केही नयाँ कुरा सिकेर आउनुभयो। तर उतै हराउनु भएन। गाउँ फर्किएर गाउँ मै अर्थोपार्जन र बिधालयहरु स्थापना गर्नु भयो। बाउहरुको लागि सपना देख्नु भयो। खेतवारि जोडि घर धनसार बनाउनु भयो।बुवा पुस्ताले बिधालयमा केही पद्न पाउनु र नया कुरा सिक्न पाउनु भयो। यो पुस्ताले हजुरबाहरुको सपना बुझेन्न वा आफ्नै सपना पूरा गर्न भौतारियो, कोहि बिदेश गए कोहि शहर पशे। बिदेश जाने थोरै थिए धेरै फर्किए, पछि आफनै थाक थलोमा। शहर पस्नेहरु शहर मै हराए। नातिहरु जन्मिने क्रम जारि नै रह्यो। नाति हरु ठुला हुन्दा सम्म धेरै ठाउँ बाटो ले जोडियो। सन्चार माध्यमले धेरै मान्छेहरुसग जोडिए। नयाँ कुरा धेरै थाहाँ पाए। सपना र चाहाना पनि तेहि अनुसार परिवर्तन भयो।  देशले मात्र उनिहरुका चाहाना पुर्याउन सकेन भनुम।धेरै लागे बिदेश। अहिले सम्म लागिरहेछ्न । अब पनाति हरु उतै जन्मिने भए, उनिहरुको ...